Γνωρίζατε ότι οι τράχηλοι υπήρχαν στον πλανήτη μας εδώ και 34 εκατομμύρια χρόνια; Αυτή η μεγάλη οικογένεια φυτοφάγων θηλαστικών ξεκίνησε τη μακρά βιολογική της εξέλιξη στο Ολιγοκένιο, έχοντας αυτή τη στιγμή έως και 48 διαφορετικά είδη ομαδοποιημένα σε 20 ταξινομικά γένη.
Πρωταγωνιστές πολλών από τις πιο εκπληκτικές μεταναστεύσεις ζώων που μπορούμε να δούμε σε βίντεο και ντοκιμαντέρ, οι αυγοί γεμίζουν πολλούς και διαφορετικούς βιότοπους στον πλανήτη με ζωή. Αν θέλετε να τους γνωρίσετε από κοντά, συνεχίστε να διαβάζετε αυτό το άρθρο του Better-Pets.net στο οποίο θα ανακαλύψετε εκπληκτικές λεπτομέρειες σχετικά με τους αυχένα, όπως τα κύρια χαρακτηριστικά και τα ενδιαιτήματά τους. Επιπλέον, θα γνωρίζετε το είδη ελαφιών ή ελαφιών, ζαρκάδι και άλκας που υπάρχουν. - τύποι, χαρακτηριστικά και ενδιαιτήματα.
Ταξινομική ταξινόμηση των τραχηλίδων
Κοινώς γνωστό ως τραχηλίδες, το οικογένεια Cervidae Πλαισιώνεται στην ακόλουθη ταξινομική ταξινόμηση, σύμφωνα με τα κριτήρια που καθορίζονται από την έγκυρη ταξινόμηση της ταξινομικής λίστας ζωικών ειδών του κόσμου ( Θηλαστικά είδη του παγκόσμιου ταξινομικού καταλόγου):
- Βασίλειο: των ζώων.
- Ακρη: χορδές.
- Τάξη: θηλαστικά.
- Σειρά: artiodactyls.
- Υποπαραγγελία: μηρυκαστικά.
- Οικογένεια: τραχηλίδες.
Τώρα που έχουμε ταξινομήσει ταξινομικά τους τράχηλους, ας προχωρήσουμε για να ανακαλύψουμε περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τα χαρακτηριστικά, τους τύπους και τους βιότοπους αυτών των καταπληκτικών ζώων.
Χαρακτηριστικά των τραχηλίδων
Όταν πρόκειται για τη γνώση των χαρακτηριστικών που καθορίζουν τους διαφορετικούς τύπους τραχηλίδων, είναι ενδιαφέρον να γίνει διάκριση μεταξύ των χαρακτηριστικών που σχετίζονται με τις ανατομίες τους, όπως αυτά που σχετίζονται με τις διατροφικές και συμπεριφορικές τους συνήθειες.
Ανατομικά χαρακτηριστικά
Στα αυχενικά, όπως και σε άλλα ζώα που ανήκουν στην τάξη Artiodactyla, τα άκρα καταλήγουν σε α ζυγός αριθμός δακτύλων με τη μορφή οπλή, τα οποία στηρίζονται στο έδαφος για να περπατήσουν. Με αυτόν τον τρόπο, θεωρούνται πέταλα. Επιπλέον, τα πόδια τους είναι λεπτά, όπως και τα κεφάλια και οι λαιμοί τους, ο κορμός είναι παχύτερος και βαρύτερος.
Ένα άλλο από τα πιο εξαιρετικά χαρακτηριστικά των αυχενικών είναι, χωρίς αμφιβολία, η παρουσία του κέρατα σε ενήλικα άτομα, κατά προτίμηση αρσενικά. Πρόκειται για σκληρυμένες δομές κερατίνης με βελούδινες επικαλύψεις που εμφανίζονται ως προεξοχές από το κρανίο, χωρίς όμως να είναι κατασκευασμένες από υλικό οστού. Διαφέρουν έτσι από τα οστεώδη κέρατα των βοοειδών και άλλων ζώων με κέρατα. Επιπρόσθετα, τα κέρατα χαρακτηρίζονται από μια περίοδο απολέπισης, είτε ετησίως είτε αποκλειστικά κατά τη νεολαία, ανάλογα με το είδος του τραχήλου.
Συμπεριφορά ελαφιού
Επισημαίνει το εδαφική συμπεριφορά αρσενικών τραχηλίδων, που τείνουν να χρησιμοποιούν τα μεγάλα κέρατά τους για να μονομαχήσουν με άλλα αρσενικά για να επιτύχουν το ζευγάρωμα με όσο το δυνατόν περισσότερα θηλυκά. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ζευγαρώματος, ξεχωρίζει η μοναδική ικανότητα του κόκκινου ελαφιού (Cervus elaphus) να εκπέμπει βροντερό ουρλιαχτό, να αναδεικνύει την παρουσία και την εδαφικότητά του όταν πρόκειται να προσελκύσει την προσοχή των θηλυκών για ζευγάρωμα.
Σίτιση ελαφιών
Τα ελάφια ακολουθούν α φυτοφάγος σίτιση, καταναλώνοντας κάθε είδους φύλλα, μπουμπούκια, λουλούδια, κλαδιά και βότανα βοσκοτόπων.
Ο τρόπος που οι τράχηλοι καταναλώνουν λαχανικά είναι η περιήγηση ή η βόσκηση, με τη μετέπειτα πέψη χαρακτηριστική των μηρυκαστικών.
Η συντριπτική πλειοψηφία των τράχηλων ζει σε μεγάλα κοπάδια, με τα οποία μετακινούνται για να μεταναστεύσουν όταν αλλάζουν οι εποχές με σκοπό να βόσκουν σε πιο πράσινους βιότοπους και πιο ζεστές θερμοκρασίες.
Τύποι ελαφιών ή ελαφιών, ζαρκάδι και άλκας
Η ταξινομική οικογένεια Cervidae περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό ειδών που μπορούμε να βρούμε σε φυσικούς και τεχνητούς βιότοπους (όπως αποθέματα και ζωολογικούς κήπους), σε όλο τον πλανήτη. Από το μεγαλόπρεπο άλκαςΆλους άλους), το μεγαλύτερο ελάφι που έχει άνοιγμα φτερών 3 μέτρα, μέχρι το μικρότερο ελάφι, το κινέζικο ελάφι (Hydropotes inermis). Σε αυτήν την ενότητα θα δούμε λεπτομερέστερα ποιοι είναι οι διαφορετικοί τύποι τράχηλων που υπάρχουν, τους οποίους μπορούμε να διαφοροποιήσουμε ανάλογα με την ταξινομική υποοικογένεια στην οποία ανήκουν:
Capreolinos (Υποοικογένεια Capreolinae)
Η υποοικογένεια Capreolin περιλαμβάνει κάθε μία από αυτές που είναι κοινώς γνωστές ως "Ελάφια του Νέου Κόσμου«όπως το μεγαλειώδες άλκας και ταράνδους (ή καριμπού), που ζουν σε κοπάδια, και τα μοναχικά ζαρκάδι. Ας δούμε στον παρακάτω κατάλογο την επίσημη ταξινομική ταξινόμηση των καπρεολίνων, γνωρίζοντας έτσι τόσο την κοινή όσο και την επιστημονική ονομασία τους.
Genus Alces:
- Ευρασιατική άλκη (Άλους άλους).
Γένος Capreolus:
- Κοινό ελάφι (Capreolus capreolus).
- Ασιατικό ή σιβηρικό ζαρκάδι (Capreolus pygargus).
Γένος Ιπποκάμελος:
- Ελάφια των Άνδεων, ταρούκα ή βόρειο χουεμούλ (Hippocamelus antisensis).
- Ελάφια των Άνδεων ή νότια huemul (Hippocamelus bisulcus).
Γένος Μαζαμά:
- Κόκκινη corzuela ή guazú-pitá (Αμερικάνικο μαζάμα).
- Μικρή κοκκινωπή corzuela (Mazama bororo).
- Candelillo ή locha (Mazama bricenii).
- Καφέ corzuela, guazuncho, viracho ή guazú virá (Μαζαμά γκουαζουμπίρα).
- Pygmy corzuela (Μαζαμά νανά).
- Γιούκ (Mazama pandora).
- Ερημιά ερήμων (Mazama rufina).
- Temazate από την Κεντρική Αμερική (Mazama temama).
Γένος Odocoileus:
- Μουλάρι ή μουλάρι (Odocoileus hemionus).
- Λευκό-ελάφι (Odocoileus virginianus).
Γένος Ozotoceros:
- Ελάφια των Παμπά (Ozotoceros bezoarticus).
- South pudú (Pudu puda).
Γένος Rangif.webper:
- Τάρανδοι ή καριμπού (Rangif.webper tarandus).
Matterhorn (Υποοικογένεια Cervinae)
Η υποοικογένεια Cervine είναι η δεύτερη και μεγαλύτερη υποοικογένεια από τις 3 που αποτελούν την οικογένεια των Cervidae. Περιλαμβάνει συνολικά 10 διαφορετικά είδη και έως 26 είδη ελαφιών ή ελαφιών ζουν σήμερα. Ας βάλουμε ένα όνομα και ένα επώνυμο σε αυτά τα 26 είδη, ομαδοποιημένα ανά γένος στην ακόλουθη λίστα:
Γένος Άξονας:
- Άξονας ή κελάρι ελάφι (Άξονας άξονα).
- Ελάφια Καλαμίας ή άξονας calamiano (Axis calamianensis).
Genus Cervus:
- Uapiti (Cervus canadensis).
- Κοινό ελάφι, κόκκινο ελάφι ή ελάφι (Cervus elaphus).
- Ελάφια Sica (Cervus nippon).
Γένος Ντάμα:
- Κοινό ή Ευρωπαϊκό ελάφι αγρανάπαυσης (Κυρία κυρία).
Γένος Ελάφοδος:
- Crest deer or eláfodo (Elaphodus cephalophus)
Γένος Ελαφούρος:
- Το ελάφι του πατέρα Δαβίδ (Elaphurus davidianus).
Γένος Muntiacus:
- Borneo Yellow Muntiac (Ο Μούντιακος αθερώνει).
- Μαύρος μουντιακός (Muntiacus crinifrons).
- Muntiac of Fea (Muntiacus feae).
- Γκονγκσάν Μούντιακ (Muntiacus gongshanensis).
- Muntiac της Ινδίας (Muntiacus muntjak).
- Hukawng Muntiac (Muntiacus putaoensis).
- Muntiac του Reeves (Muntiacus reevesi).
- Truong Son Muntiac (Muntiacus truongsonensis).
- Γιγαντιαίος μουντιακός (Muntiacus vuquangensis).
Γένος Przewalskium:
- Λευκή μύτη ή ελάφια του Thorold (Przewalskium albirostris).
Γένος Rucervus:
- Ελάφια βάλτου (Rucervus duvaucelii).
- Eld's Stag or Tamin (Rucervus eldii).
Φύλο Ρωσικά:
- Κηλιδωτό ελάφι στις Φιλιππίνες (Ρώσος αλφρέντι).
- Ελάφι Τιμόρ (Ρωσική Τιμορένσις).
- Sambar (Ρωσική μονόχρωμη).
Υδρόβια ελάφια (Υποοικογένεια Hydropotinae)
Η τρίτη και τελευταία υποοικογένεια των αυχενικών αντιπροσωπεύεται αποκλειστικά από το γένος Υδροπότες, Όντας το κινέζικο ελάφι νερού (Hydropotes inermis) το μόνο είδος αυτής της υποοικογένειας. Πρόκειται για ένα είδος ελαφιού που είναι μικρότερο από τους συγγενείς του καπρεολίνους και αυχενικά, αφού μόλις φτάνουν τα 14 κιλά, σε σύγκριση με το βαρύ φτερό, το ελάφι και τους ταράνδους, των οποίων τα ενήλικα αρσενικά φτάνουν μέχρι τα 600, 200 και 180 κιλά, αντίστοιχα.
Ένα άλλο ανατομικό χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί τα υδρόβια ελάφια από τους άλλους τράχηλους είναι το δικό τους έλλειψη κέρατων, τόσο σε ενήλικες άνδρες όσο και σε γυναίκες. Αυτό το περίεργο γεγονός θα μπορούσε να σχετίζεται άμεσα με την εξέλιξη των διαφορετικών ειδών της οικογένειας Cervidae, αφού τα υδρόβια ελάφια είναι τα παλαιότερα είδη της ταξινομικής οικογένειας (από ένα εξελικτικό πλαίσιο), έτσι ώστε η εμφάνιση διακλαδισμένων κέρατων στη συντριπτική πλειοψηφία των υπολοίπων ειδών του τραχήλου να ερμηνευτεί ως μεταγενέστερη προσαρμογή, εξαιτίας μιας εξελικτικής στρατηγικής των μεγαλύτερων τράχηλων που άρχισαν να εμφανίζονται και διαφοροποιούνται μέσω πολυάριθμων και ποικίλων οικοτόπων λιγότερο δασών από τα βουνά της Κεντρικής και Ανατολικής Ασίας, στα οποία τα κέρατα τους δεν αντιπροσώπευαν πρόβλημα εκτόπισης, αλλά μάλλον ένα βοήθημα για την υπεράσπιση των νέων εδαφών τους και ακόμη και τη μέτρηση της δύναμής τους κατά τις περιόδους ζευγαρώματος.
Από την άλλη πλευρά, αξίζει να τονιστεί η γεωγραφική κατανομή των υδρόβιων ελαφιών που μειώθηκε σε 4 χώρες στον κόσμο: είναι εγγενή ελάφια των βουνών και των ποταμών της Κίνας και της Κορέας, καθώς και είδη που εισήχθησαν στην Αγγλία και τη Γαλλία, αφού έχουν γίνει άγρια. είδη σε αυτές τις δύο χώρες.ευρωπαίους.
Κατανομή τραχηλίδων
Έχοντας δει τα είδη των ελαφιών ή των ελαφιών, των ζαρκαδιών, των ταράνδων και των άλκων, πού ζουν; Οι τράχηλοι κατοικούν πρακτικά σε οποιαδήποτε περιοχή του πλανήτηΕ Ανάλογα με την υποοικογένεια στην οποία ανήκουν και με δεδομένη τη βιολογική τους εξέλιξη, τα είδη αυχένα βρίσκουν τους φυσικούς τους βιότοπους στην ευρωπαϊκή ήπειρο ή στην Ασία, την Αμερική και ακόμη και τη Βόρεια Αφρική. Ωστόσο, η παρουσία τραχηλίδων στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία οφείλεται στην εισαγωγή που έχουν κάνει οι άνθρωποι σε ορισμένα είδη αυχενικών στην Ωκεανία.
Όταν υποδεικνύεται η συγκεκριμένη γεωγραφική κατανομή ενός είδους ελαφιού, είναι ευκολότερο να καταφύγουμε στους τύπους οικοτόπων παρά να διαφοροποιήσουμε μεταξύ ηπείρων, καθώς, λόγω των κινήσεων των τεκτονικών πλακών της Γης και των ομοιοτήτων των περιβαλλοντικών χαρακτηριστικών, πολλά είδη διανέμεται τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ασία και την Αμερική, όπως οι τάρανδοι, των οποίων η κατανομή κυμαίνεται από τη Σιβηρία έως τη Βόρεια Αμερική, περνώντας από την Ευρώπη.
Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα παρόμοια με Τράχηλοι - Τύποι, χαρακτηριστικά και οικότοπος, σας συνιστούμε να εισαγάγετε την ενότητα Curiosities του ζωικού κόσμου.
Βιβλιογραφία- Wilson, E. & Reeder, M. (2005). Θηλαστικά είδη του κόσμου. A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed). Τύπος Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς, Τόμος 2. Ανακτήθηκε από: https://www.departments.bucknell.edu/biology/resources/msw3/browse.asp?s=y&id=14200205
- Braza, F. et al., (1994) Methods for the study and management of cervids. CSIC, Junta de Andalucía, Υπουργείο Περιβάλλοντος. Ανακτήθηκε από: https://digital.csic.es/bitstream/10261/44361/1/www.STADTAUS.com_Metodo%20de%20estudios%20Cervidos.pdf
- Hu, J., Fang, SG. & Wan, QH. (2006). Γενετική ποικιλομορφία των κινεζικών ελάφια (Hydropotes inermis inermis): Επιπτώσεις στη διατήρηση. Biochem Genet 44, σελ: 156-167. https://doi.org/10.1007/s10528-006-9020-7
