Το βασιλικό σφύριγμα (Picus viridis), είναι αυτός δρυοκολάπτης πιο διαδεδομένη στην Ευρώπη και ευκολότερα διακριτή στην Ιβηρική χερσόνησο. Μπορούμε να τους δούμε να ανεβαίνουν σε δέντρα, να αναζητούν τροφή στο έδαφος ή να πετούν μέσα από τα δέντρα.
Όταν έρθει η άνοιξη, μπορούμε να τους ακούσουμε να χτίζουν τη φωλιά τους με ένα συνεχές χτύπημα στο ξύλοΕ Το πρασινωπό χρώμα του φτερώματος του που στεφανώνεται με μια κόκκινη κηλίδα στο κεφάλι το καθιστά αναμφισβήτητο, εκτός από το μεγάλο του μέγεθος.
Στο Better-Pets.net σας λέμε όλα για τη βιολογία του πραγματικού δρυοκολάπτη, περιγράφοντας την εμφάνισή του έτσι ώστε να μπορείτε εύκολα να το αναγνωρίσετε σε ταξίδια στην εξοχή ή ακόμα και όταν περπατάτε σε αστικά πάρκα.
Πηγή- Ευρώπη
Προέλευση του Βασιλικού Δρυοκολάπτη
Ο δρυοκολάπτης είναι ένα πουλί της οικογένειας Pícidos ή δρυοκολάπτες. του η διανομή καλύπτει όλη την Ευρώπη, με εξαίρεση τις πιο πολικές περιοχές, από όπου προέρχεται. Είναι ένα πολύ διαδεδομένο πουλί και του οποίου είναι γνωστά ορισμένα υποείδη.
Στην Ιβηρική Χερσόνησο εκτείνεται σε όλες τις περιοχές, αν και είναι σπάνιο να το δούμε στην κοιλάδα του Γκουανταλκιβίρ, ο Έβρος και ορισμένες περιοχές της ΕξτρεμαδούραςΕ Ένα υποείδος είναι γνωστό σε αυτήν την περιοχή, το Picus sharpei.
Χαρακτηριστικά του Βασιλικού Δρυοκολάπτη
Ο δρυοκολάπτης είναι ένα σχετικά μεγάλο πουλί, που φτάνει 40 εκατοστά άνοιγμα φτερώνΕ Το φτέρωμα του είναι πολύ επιδεικτικό, κυρίως πράσινο, με την κοιλιακή περιοχή κάπως κιτρινωπή και γκριζωπή, το κούτσουρο (κάτω μέρος της πλάτης) είναι κίτρινο και στο κεφάλι έχει τρία πολύ έντονες κόκκινες κηλίδες, το ένα στο στέμμα ή το στέμμα και τα άλλα δύο στην περιοχή των μάγουλων, που ονομάζονται μουστάκια, τα οποία γίνονται μαύρα όταν το ενήλικο άτομο είναι θηλυκό. Τα φτερά γύρω από τα μάτια είναι μαύρα. Το φτέρωμα στα μικρά είναι πολύ σπασμένο.
Εχει ένα δυνατά πόδια σχεδιασμένο για να πιάνει την επιφάνεια των δέντρων. Η γλώσσα του έχει σχεδιαστεί για να τραβάει έντομα από τρύπες, οπότε είναι εξαιρετικά μακρύ, μακρύτερο από το κεφάλι του.
Βιότοπος του Βασιλικού Δρυοκολάπτη
Το βασιλικό σφύριγμα είναι α πουλί του δάσους, όντας το παραποτάμιο δάσος το αγαπημένο του οικοσύστημα. Μπορούν επίσης να ζουν σε θαμνώδεις περιοχές, ακόμη και σε λιβάδια με λίγα δέντρα. Μπορούν να ζήσουν σε επίπεδο θάλασσας έως και 1200 μέτρα υψόμετρο, όπου δεν φαίνεται να εγκαθίστανται. Ο βιότοπος που επιλέγει να ζήσει αυτό το πουλί καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από το διαθεσιμότητα τροφής και στέγης.
Προτιμά μαλακά ξύλα όπως λεύκες ή λεύκες, τα οποία είναι πιο εύκολο να τρυπηθούν με το μάζεμά του. Μπορούμε να τα δούμε ακόμα και μέσα αστικά πάρκα, αν και είναι ένα πολύ άπιαστο και όχι πολύ σίγουρο ζώο, οπότε αν πλησιάσουμε πολύ (αρκετά μέτρα) θα φύγει.
Σίτιση του πραγματικού δρυοκολάπτη
Το κύριο φαγητό του δρυοκολάπτη είναι το lτα μυρμήγκια και οι προνύμφες τουςΕ Σύμφωνα με ορισμένες μελέτες, αυτά τα πουλιά προτιμούν να τρέφονται σε περιοχές όπου υπάρχει βλάστηση και όπου το έδαφος δεν είναι πολύ σκληρό. Σε αντίθεση με άλλους δρυοκολάπτες, το ράμφος και το κρανίο αυτών των ζώων δεν είναι τόσο ισχυρά, επομένως δεν μπορούν να φτάσουν σε ορισμένα ξυλοφάγα έντομα (σάπιοι ξυλοφάγοι) που κρύβονται βαθιά στους κορμούς.
Για να εξουδετερώσετε αυτό το χαρακτηριστικό, τα βασιλικά σφυρίγματα έχουν ένα μακριά γλώσσα, το οποίο μπορεί να εκτείνεται έως και 10 εκατοστά, είναι κολλώδες και εξαιρετικά κινητό, που το καθιστά τον τέλειο κυνηγό μυρμηγκιών.
Αναπαραγωγή του Πραγματικού Δρυοκολάπτη
Η περίοδος αναπαραγωγής αυτών των πουλιών φτάνει με το άνοιξη, περίπου στο τέλος του μήνα Μαρτίου. Αρχίζει με το κατασκευή φωλιών Και από τους δύο γονείς, μπορεί να χρειαστεί έως και ένας μήνας για να δημιουργήσει μια φωλιά, βάθους περίπου 40 εκατοστών σε πολύ μαλακούς ή σάπιους κορμούς. Εξαιρέσεις σε αυτόν τον τύπο φωλιάσματος έχουν ανακαλυφθεί για αυτό το είδος. Στην περιοχή Guadix (Γρανάδα), σε μια πολύ άνυδρη περιοχή, αποκαλύφθηκε ότι και αυτά τα πουλιά μπορεί να φωλιάσει σε πήλινες πλαγιές, απευθείας στο έδαφος.
Αφού χτιστεί η φωλιά, ο θηλυκός δρυοκολάπτης τοποθετεί μερικά 6 αυγά, το οποίο θα επωαστεί και από τους δύο γονείς. Λίγο περισσότερο από δύο εβδομάδες αργότερα, τα αυγά εκκολάπτονται και οι δύο γονείς θα ταΐσουν τους νεοσσούς μέχρι να μπορέσουν να φύγουν από τη φωλιά, γεγονός που συμβαίνει σε λιγότερο από ένα μήνα.
Βιβλιογραφία- Alder, D., & Marsden, S. (2010). Χαρακτηριστικά της επιλογής του τόπου σίτισης με την αναπαραγωγή των Green Woodpeckers Picus viridis σε ένα αγροτικό τοπίο του Ηνωμένου Βασιλείου. Μελέτη πουλιών, 57 (1), 100-107.
- BirdLife International 2016. Picus viridis. Η Κόκκινη Λίστα IUCN Απειλούμενων Ειδών 2016: e.T22725022A87292744.
- Elton, C. (1932). Έδαφος μεταξύ μυρμηγκιών ξύλου (Formica rufa L.) στο Picket Hill. The Journal of Animal Ecology, 69-76.
- Οδηγός πουλιών της Ισπανίας. Βασιλικό σφύριγμα (Picus viridis). (2008). SEOBirdLife. Διατίθεται στη διεύθυνση: https://www.seo.org/ave/pito-real/
- Μανουέλ Σολέρ. (2014). Η φωλιά του δρυοκολάπτη σε πλαγιές. Περιοδικό Quercus. Διατίθεται στη διεύθυνση: https://www.revistaquercus.es/noticia/3298/articulos-de-fondo/la-nidificacion-del-pito-real-en-taludes.html
- Pons, J. M., Olioso, G., Cruaud, C., & Fuchs, J. (2011). Φυλογεωγραφία του Ευρασιατικού πράσινου δρυοκολάπτη (Picus viridis). Εφημερίδα της βιογεωγραφίας, 38 (2), 311-325.
Pito πραγματικές εικόνες
